رابطه زیبا و شگفت انگیز ادیسون و مادرش!

مادرم کسی بود که زندگی مرا ساخت. او برای من بهترین، درست‌کارترین و معتمدترین آدم روی زمین بود و تنها به خاطر وجود او بود که احساس می‌کردم چیزی مرا به ادامه...

لطفا به ادامه مطلب برويد.

                     نظام جديد ارتباطي

نظام جديد ارتباط با بچه ها، بر احترام متقابل و مهارت بنا مي شود. نظامي كه احترام دو طرف را حفظ مي كند: امير نه ساله، عصباني به خانه آمد. او قرار بود با همكلاسي هايش به گردش دسته جمعي بروند اما باران تمام برنامه ها را خراب كرده بود. مادر تصميم گرفت كه از راه تازه اي وارد شود و حرفهاي كليشه اي را كنار بگذارد:

-گريه كه كاري را درست نمي كند من كه باران را نمي سازم پس چرا از دست من عصباني هستي؟ مادر بخودش گفت (( پسرك از اينكه به پيك نيك نرفته دلخور شده است. او مي خواهد بانشان دادن عصبانيتش مرا در دلخوري اش شريك كند. حق دارد. من مي توانم با نشان دادن اينكه احساسات او را درك مي كنم و براي آن احترام قائلم كمك بزرگي به او بكنم.)) مادر پس از اين گفتگوي دروني به امير مي گويد:

-خيلي دلخوري؟

-آره!

-خيلي دلت ميخواس ميرفتي پيك نيك؟

-درسته!

-همه چيز درست بود اما حيف بارون اومد!

-بله

لحظه اي در سكوت گذشت. سر انجام امير سكوت را شكست و گفت:

مهم نيست، فرداهم روز خداست. ظاهرا عصبانيت او فرو كش كرده بود. امير تمام بعد از ظهر را در آرامش كامل گذراند. معمولا وقتي او عصباني به خانه مي آمد تمام افراد خانه را از خود بيزار مي كرد. باعث عصبانيت همه مي شد و تا موقع خواب آرام و قرار نمي گرفت. اين گونه ارتباط بر قرار كردن با كودك چه ويژگيهايي دارد و اجزا آن كدامند؟ وقتي طفل از خود احساساتي قوي بروز مي دهد، نمي تواند حرف كسي را گوش كند. از نصيحت و اندرز هم كاري ساخته نيست؛ انتقادي را هم قبول نمي كند. او از ما توقع دارد كه در كش كنيم. توقع دارد بفهميم در آن لحظه بخصوص در درون او چه مي گذرد. بچه ضمن اينكه نمي خواهد آن چيزي را كه تجربه مي كند آشكار كند، ميل دارد مورد درك واقع شود. اين يك بازي است، بازيي كه بچه در جريان آن فقط كمي از احساساتش را نشان مي دهد و از ما مي خواهد بقيه را حدس بزنيم.

براي اينكه بتوانيم اعتماد بچه هايمان را بيشتر به خودمان جلب كنيم بايد آنها را درك كنيم .

به اين پرسش و پاسخ توجه كنين:

 ((مريم)) دوازده ساله پريشان و گريان بود. دختر عموي مورد علاقه اش بعد از تمام شدن تابستان به خانه اش بر مي گشت:   مريم: فاطي داره ميره، من دوباره تنها ميشم .  مادر: ميتوني يه دوست ديگه بگيري! مريم: من تنها ميشم! مادر: عادت ميكني. مريم: اوه مامان (باهق هق). مادر: تو با اينكه دوازده سالته هنوز يه بچه جيغ جيغوئي مريم خيره به مادر نگاه كرد و به اتاقش گريخت. اين صحنه مي توانست پايان خوشتري هم داشته باشد. احساسات يك بچه بايد جدي گرفته شود، حتي اگر خود موقعيت چندان جدي نباشد. از نظر مادر، شايد جدا شدن يك بچه از همبازيش آنقدر مهم نباشد كه او را به گريه وادارد، اما اين دليل نمي شود كه با بچه همدردي نكند. مادر بايد به خود مي گفت:

- مريم ناراحت است. من بهتر از هر كس مي توانم به او بفهمانم كه دردش را حس مي كنم. شايد بهتر بود او يك يا تمام اين حرفها را به دخترش مي زد:

الف) بدون فاطي تنها مي شوي.!

ب) دلت برايش تنگ مي شود.!

ج) به راستي جدا شدن از يك دوست سخت است.!

د) خانه بدون فاطي واقعا خالي است.!

چنين واكنش هايي مي تواند بين والدين و بچه روابطي گرم به وجود آورد. وقتي احساسات بچه درك شد، تنهايي و ناراحتي خودرا كم كم فراموش مي كند و عشق او نسبت به مادر افزايش مي يابد چون مادر او را درك كرده است. همدردي مادر به منزله تسلايي براي ضمير جريحه دار شده بچه موثر واقع مي شود.

داستان جالب و آموزنده زوجی که عاشق یکدیگر بودند

پس از ۱۱ سال زوجی صاحب فرزند پسری شدند. آن دو عاشق هم بودند و پسرشان را بسیار دوست داشتند. فرزندشان حدوداً دو ساله بود که روزی مرد بطری باز یک دارو را در وسط آشپزخانه مشاهده کرد و چون برای رسیدن به محل کار دیرش شده بود به همسرش گفت که درب بطری را ببندد و آنرا در قفسه قرار دهد. مادر پر مشغله موضوع را به کل فراموش کرد.

پسر بچه کوچک بطری را دید و رنگ آن توجهش را جلب کرد به سمتش رفت و همه آنرا خورد. او دچار مسمومیت شدید شد و به زمین افتاد. مادرش سریع او را به بیمارستان رساند ولی شدت مسمومیت به حدی بود که آن کودک جان سپرد. مادر بهت زده شد و بسیار از اینکه با شوهرش مواجه شود وحشت داشت.

وقتی شوهر پریشان حال به بیمارستان آمد و دید که فرزندش از دنیا رفته رو به همسرش کرد و فقط سه کلمه بزبان آورد.

فکر میکنید آن سه کلمه چه بودند؟

شوهر فقط گفت: “عزیزم دوستت دارم!”

عکس العمل کاملاً غیر منتظره شوهر یک رفتار فراکُنشی بود. کودک مرده بود و برگشتنش به زندگی محال. هیچ نکته ای برای خطا کار دانستن مادر وجود نداشت. بعلاوه اگر او وقت میگذاشت و خودش بطری را سرجایش قرار می داد، آن اتفاق نمی افتاد. هیچ دلیلی برای مقصر دانستن وجود ندارد. مادر نیز تنها فرزندش را از دست داده و تنها چیزی که در آن لحظه نیاز داشت دلداری و همدردی از طرف شوهرش بود. آن همان چیزی بود که شوهرش به وی داد.

گاهی اوقات ما وقتمان را برای یافتن مقصر و مسئول یک رخداد صرف می کنیم، چه در روابط، چه محل کار یا افرادی که می شناسیم و فراموش می کنیم کمی ملایمت و تعادل برای حمایت از روابط انسانی باید داشته باشیم. در نهایت، آیا نباید بخشیدن کسی که دوستش داریم آسان ترین کار ممکن در دنیا باشد؟ داشته هایتان را گرامی بدارید. غم ها، دردها و رنجهایتان را با نبخشیدن دوچندان نکنید.

اگر هرکسی می توانست با این نوع طرز فکر به زندگی بنگرد، مشکلات بسیار کمتری در دنیا وجود میداشت.

حسادت ها، رشک ها و بی میلی ها برای بخشیدن دیگران، و همچنین خودخواهی و ترس را از خود دور کنید و خواهید دید که مشکلات آنچنان هم که شما می پندارید حاد نیستند